The Amaltheia's Investment Portfolio: ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ μια μικρή ΙΣΤΟΡΙΑ (Πουλάμε τα παλιά και Αγοράζουμε τα καινούργια

Πουλάμε τα παλιά και Αγοράζουμε τα καινούργια (2)

Οι φόβοι ενισχύθηκαν, μετά την αδυναμία σχηματισμού Κυβέρνησης, για το πως εξελίσσονται τα πράγματα στην Ελλάδα και ο κόσμος νοιώθει ότι είναι θέμα χρόνου να εκτροχιαστεί ό,τι ακόμα παραμένει σε λειτουργία. Η έλλειψη συνεννόησης μεταξύ των κομμάτων αντανακλάται στους ψηφοφόρους που εκφράζουν ανησυχία, φόβο και απογοήτευση παρά την όποια ελπίδα από την απόρριψη ενός κατεστημένου δικομματικού πλαισίου.

Αντιλαμβάνεται λοιπόν η κοινή γνώμη, από την απουσία κοινής επικοινωνίας και ενιαίας εθνικής στόχευσης των αρχηγών, πως η παθογένεια των κομμάτων και η αναξιοπιστία τους είναι συνολική στα παλιά κόμματα.

Από την πλευρά των ψηφοφόρων και τα κριτήρια που χρησιμοποιούν στις εκλογές, θα έλεγα, ότι με εξαίρεση ίσως τις τελευταίες εκλογές είναι κάπως χαλαρά και δεν έχουν «κατανοήσει» για ποιο λόγο ψηφίζουν! Π.χ. ψηφίζουμε για την "δόξα" της Ελλάδος, ψηφίζουμε για την "δόξα" της Αριστεράς ή της Δεξιάς, ψηφίζουμε γιατί νοιώθουμε κατατρεγμένοι και αδικημένοι, ψηφίζουμε γιατί όλοι μας κυνηγούν γιατί είμαστε ωραίοι και μας ζηλεύουν, ψηφίζουμε γιατί είμαστε εξυπνότεροι απο τον γείτονα ή και τον φίλο μας και είναι καιρός να του δώσουμε ένα μάθημα, ψηφίζουμε για την ισότητα προς τα επάνω χωρίς να πληρώνουμε το κόστος; .....

Φοβάμαι ότι σημαντικό μέρος του πληθυσμού ψήφιζε "αραχτά" και για "μεγάλες ιδέες", διότι μέχρι τώρα κάποιος τρίτος πλήρωνε σοβαρό μέρος του κόστους διαβίωσης μας. Όμως κάποια στιγμή, ήρθε το μνημόνιο, το οποίο έφερε τον λογαριασμό και εμείς ζαλιστήκαμε. Και όπως συμβαίνει πάντα κάθε μοιρασιά είναι άνιση ιδιαίτερα αν πρόκειται για βάρη.

Καλούνται να πληρώσουν, δικαίως, όσοι απολάμβαναν αδικαιολόγητα προνόμια (ελεύθερα επαγγέλματα, χιλιάδες υπεράριθμοι στο δημόσιο, φοροφυγάδες, διαφθορά, ολιγοπώλια, κ.ο.κ.) υπαίτιοι της ρέουσας οικονομική πληγής αλλά και αδίκως όσοι είχαν επωμιστεί όλα τα προηγούμενα χρόνια το βάρος της εγχώριας παραγωγής, δηλαδή οι μισθωτοί κυρίως του ιδιωτικού τομέα.

Το ηθικό και οικονομικό πρόβλημα για την κατηγορία όλων αυτών των δημιουργικών ελλήνων (που εκτός από τους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα είναι και άξιοι δημόσιοι υπάλληλοι, παραγωγικοί ελεύθεροι επαγγελματίες και ικανοί επιχειρηματίες) είναι ότι δεν υπάρχει αμιγώς προσανατολισμένο κόμμα στα δικά τους συμφέροντα ώστε να τους προστατεύσει αλλά και να αποτελέσει καλό παράδειγμα και προς τα υπόλοιπα κόμματα αλλά και στον πληθυσμό.

Ερμηνεύω την διασπορά της ψήφου στις εκλογές της 6^ης Μαΐου σε πολλά κόμματα ως την πηγαία έκφραση της ανάγκης των ψηφοφόρων για αναζήτηση κατάλληλων νέων πολιτικών προσώπων και σχηματισμών με την προϋπόθεση οι πολιτικές τους να αναπτύσσονται εντός του ευρωπαϊκού πλαισίου και της ευρωζώνης.

Κοιτάζοντας τους καινούργιους πολιτικούς σχηματισμούς κάτι διαφαίνεται να δημιουργείται προς την κατεύθυνση αυτή και αν πράγματι συμβαίνει έτσι, νομίζω, τα στελέχη τους πρέπει να το κάνουν αισθητά διακριτό σε σύγκριση με τα υφιστάμενα κόμματα που είναι κόμματα της ρεμούλας, του αριστερισμού πάσης φύσεως και του ωχαδερφισμού και άνετου μεγαλοϊδεατισμού. Να σταματήσουμε να γκρινιάζουμε, να θεωρούμε τους εαυτούς μας κυνηγημένους και αδικημένους, διότι η νοοτροπία αυτή μας κάνει δούλους και επαίτες.

Οι πραγματικές αλλαγές χρειάζονται νέα πρόσωπα προσανατολισμένα στον σύγχρονο κόσμο και στην Ευρώπη και όχι πρόσωπα που προκάλεσαν ή και συνέβαλαν στην ζημιά, τα οποία πρέπει να απομακρυνθούν. Είναι όπως οι μετοχές. Πουλάμε ότι υποχωρεί και Αγοράζουμε ότι ανέρχεται και στην προκειμένη περίπτωση επειδή πρόκειται για κόμματα Αγοράζουμε κόμματα καινούργια ή ολικώς μεταρρυθμισμένα με ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Λέμε ναι στις ικανότητες των Ελλήνων, ναι στην ελευθερία επιλογής, ναι στην επιχειρηματικότητα, ναι στην κοινωνική συνεργασία των ανθρώπων για να αρχίσει η Δημιουργία ξανά σε μια Κοινωνία Αξιών.

Οι μάχες στον καιρό της ειρήνης κερδίζονται με «όπλα» την παραγωγική γνώση, την μεθοδική εργασία, την καινοτομία και την άριστη οργάνωση του περιβάλλοντος.

Ο εσωτερικός πόλεμος της κατασυκοφάντησης του αντιπάλου, των συνεχών βίαιων διαδηλώσεων και του άκρατου φανατισμού μόνο ζημιές προσθέτει και ανάγει την επαιτεία σε στοιχείο επιβίωσης ενός αναξιοπαθούντος, βέβαια, έθνους.

Τα στρατιωτικά όπλα είναι στην άκρη, τα φροντίζουμε, δεν τα παραμελούμε για αχρείαστες εξωτερικές απειλές.